sábado, 5 de febrero de 2011

DE "HABITANTES DE MI PARQUE".



NADIE SABE BIEN QUÉ TIENES:
alcohol hachís coca
malas compañías
infancia desgraciada
esquizofrenia...

Todos murmuran
sobre ti y tus actos:
trapicheos y tráfico
hurtos o robos
broncas y palizas
violación…

Unos te desprecian
hay a quien das asco
otros te tienen lástima
hay quien te teme
y hasta quien te desea
y aunque tú no lo creas
también hay quien te ama.

Gritas mi nombre
te acercas y sonrío. 
Siento temor y vergüenza
de no sé qué
no deseo no asco
no desprecio.
Me duele verte así
hundido en tu miseria
aceptada tu derrota
la sonrisa forzada
contemplar cómo las drogas
se disputan tu cuerpo
y tu conciencia.

Me ruegas un beso
nos damos dos
que suman cuatro
y llega el cóctel
de dolor y alegría
porque tú sin saberlo
me haces sentir
ternura
sólo pero tanto
hacia alguien
tan supuestamente
despreciable como tú
carroña despojo.

15 comentarios:

  1. esta asturiana se le ha conmovido el alma con tu poema, un besin muy grande y feliz fin de semana.

    ResponderEliminar
  2. Dificil, muy dificil amar a alguien asi... a no ser que se senta atracción fatal, que puede ser...
    Muy bonito e inquietante,
    Un besito

    ResponderEliminar
  3. Él,cuando no esta se le encuentra de menos y cuando esta en ocasiones de más. Pero su corazon es tan grande como su persona.
    Tus palabras son lindas, sinceras y verdaderas.
    Ellas dicen mucho de tu forma de ver la vida y a las personas, por lo que me enseña más de ti.
    Gracias por compartirlas y a la vez enseñarme.
    Un compañero del parque.

    ResponderEliminar
  4. Luna:
    lo difícil es amar a aquellos que nos parecen más diferentes a nosotros, que nos molestan e incluso, a aquellos que nos agreden. No digo que yo lo sepa hacer. Pero intento comprender porque "Sólo alguien que es presa del dolor agrede a otros" . "Quizás su necesidad de amor y perdónb sea aún más desesperada que la tuya. ¿Se los negarías?" (Paul Ferrini, "Amor sin condiciones". Creo que todos somos uno y que de todos aprendemos.
    Un besito

    ResponderEliminar
  5. Onza:
    asturianina, es el efecto que más me gusta conseguir cuando leen mis poemas. O sea, que tu comentario me ha hecho feliz.
    UN besín

    ResponderEliminar
  6. Anónimo de mi parque:
    Me alegra que te hayas pasado por aquí.
    Él nos enseña mucho, aunque no sea consciente, aunque no lo seamos. Nos quiere mucho a los que vamos por allí, y a nuestros perros. Llevaba malas cartas al nacer. Sólo es eso. Me gustaría que alguna vez la suerte le sonriera de verdad y su vida pudiera dar un giro de 180 grados.
    Un abrazo

    ResponderEliminar
  7. Ver rodar pendiente abajo y tener ganas de parar la caida, duplicidad de sentimientos, juzgar y amar, reprochar y acariciar, he sentido al leer este poema una herida que supura y que no quiere curarse aunque se le aplique linimentos, ella misma se abre. Petonets

    ResponderEliminar
  8. Mar, buena descripción de la ambivalencia y contradicciones que todos en mayor o menor medida tenemos ante la presencia de los "desterrados", pero temo que el sentimiento de tu protagonista es el menos fecuente de encontrar en la sociedad.
    un beso

    ResponderEliminar
  9. Natàlia:
    me gusta tu frase "una herida que supura y que no quiere curarse aunque se le apliquen linimentos". En verdad, hay heridas que se resisten a curarse y, muchas veces, es que no quieren. Muy cierto Natàlia. AVE. Petonets.

    ResponderEliminar
  10. Manuel:
    quizás no es el más frecuente. Pero hay mucha gente dispuesta a tender una mano, de verdad. Gracias por tu comentario
    Un beso

    ResponderEliminar
  11. ¡Qué cierto, Mar!

    Y qué triste, pero a la vez alienta por ese amor.

    Abrazos

    ResponderEliminar
  12. Mar duro tema el que traes, como duro es amar cuando la droga está de por medio. Las personas que viven al margen, por este u otro problema sienten como los demás, aunque se crea lo contrario. Unas son enfermos, otros la vida los vuelve violentos. No se entiende el porque de sus actos, pero necesitan del amor más de lo que ellos mismos imaginan. Lo facil es no mirar lo dificil tender la mano y ayudar.
    Un abrazo.

    ResponderEliminar
  13. "Estima'm quan menys m'ho mereixo, perquè és quan més ho necessito" (proverbi xinès)

    ResponderEliminar
  14. Humana, sensible, tierna y entregada. Así te veo, así me gusta saber que eres. Un sentimiento duro, conflictivo, como la vida que le tocó o elegió. Ojalá la caricia pueda más que el dolor, que llegue a tiempo y alivie penas.
    Bella forma de enlazar palabras para narrar una historia difíl.
    Un fuerte abrazo

    ResponderEliminar
  15. Avui, a la biblioteca, he conegut Kirmen Uribe.
    Uns dels seus poemes m'ha fet pensar en tu:

    "I el dia que el vent del sud se m'endugui
    torneu el meu cos al lloc on vaig nèixer,
    a la vora del mar.
    Enterreu-lo a la tomba dels meus amics,
    envoltat de gent de bona voluntat:
    amb el pescador,
    amb el drogoadicte,
    amb l'escriptor".

    http://www.youtube.com/watch?v=3vNZr6tQQ8U

    ResponderEliminar